به نام خداوند لوح وقلم

 

 

شب   ز پروانه   حدیث  سوختن    آموختم          صبح درس عشق از مرغ چمن آموختم

غافل از گلچین و باد و آتش این آب و خاک        خنده را از غنچه ی خونین دهن آموختم

شعله  بر  سر  داشتم امّا فشاندم اشک شوق         این  کرامت  را  ز شمع  انجمن آموختم ..

                                                                 (  قاسم سیاره ،خوشه ص 378)

آنچه که هستی را شکوه می بخشد جلوه ی انسان های وارسته ای است که از اسارت تن رها گشته و در بیکران خلقت ،عظمت می آفرینند وهدایت تشنگان علم ومعرفت را رقم می زنندو امروز برآن شده در سالروز شهادت فیلسوف قرن شهید آلِ قلم ، شهید مرتضی مطهری  ، همّتی طلبیده و  از بلندای  آسمان عظمت  بی بدیلشان و از درگاه عزّت حضرتشان واز کارنامه ی زیبنده درخشانشان خوشه های طلایی و لعل بَدَخشان خوشه چینی کنیم  و گوییفطرتِ  دوازدهم اردیبهشت با استادمطهّری و روشنفکران و معلّمانی سرشته شده که